De zoete afgrond

El dulce abismo

(Silvio Rodríguez)

Amada, supón que me voy lejos
tan lejos que olvidaré mi nombre.
Amada, quizás soy otro hombre
más alto y menos viejo
que espera por sí mismo,
allá lejos, allá, trepando
el dulce abismo.

Amada, supón que no hay remedio,
- remedio es todo lo que intento -.
Amada, toma este pensamiento,
colócalo en el centro
de todo el egoísmo
y ve que no hay ausencia para
el dulce abismo.

Amada, supón que en el olvido
la noche me deja prisionero.
Amada, habrá un lucero nuevo
que no estará vencido
de luz y de optimismo.
Y habrá un sinfín latente bajo
el dulce abismo.

Amada, la claridad me cerca.
Yo parto, tu guardarás el huerto.
Amada, regresaré despierto
otra mañana terca
de música y lirismo.
Regresaré del sol que alumbra
el dulce abismo.

(1981)
Volver atrás


De zoete afgrond

Mijn liefste, stel dat ik ver weg ga
zo ver weg, dat ik m’n eigen naam vergeet.
Mijn liefste, misschien ben ik dan wel een heel andere man
Groter, en minder oud
iemand die op zichzelf wacht
ver weg, terwijl ik afdaal
in de zoete afgrond.

Mijn liefste, stel dat er geen oplossing is
- en het enige wat ik wil is een oplossing.
Mijn liefste, denk dan hieraan
en zet deze gedachte
tegenover al het egoïsme in de wereld:
er is geen afwezigheid
in de zoete afgrond

Mijn liefste, stel dat ik gevangenzit
in de vergetelheid van de nacht.
Mijn liefste, dan zal er een nieuwe ster ontstaan.
Een ster die nooit zal doven,
een ster vol licht en optimisme.
En de eindeloosheid zal zich uitstrekken
onder de zoete afgrond

Mijn liefste, ik word omringd door helder licht.
Ik vertrek, en jij zorgt voor de tuin.
Mijn liefste, als ik terugkeer zal ik wakker zijn.
Op een ochtend
vol muziek en poëzie
zal ik terugkeren van de zon
die de zoete afgrond verlicht.